"من"

همين نام هاست كه باعث ميشود ما ازخداوند دور شويم. مثلا تو نيلوفر نيستي. به طور موقت پدر و مادرت اين نام را بر تو گذاشته اند و اگر نه تو نيلوفر خانوم نيستي و من صفري نيستم. برو پيدا كن تو كي هستي!! اصلا همين "من" گفتن نشان ميدهد كه طرف عارف نيست. چون عارف ديگه از خودش گذشته و "من" را در خودش كشته، تماما "او" شده

بعضي ها فكر ميكنند همينكه كتاب عرفاني بخوانند عارف شده اند

عرفان حقيقي

دنيا خيال است.

از ازدواج روح خدايي با بدن خاكي چيزي بنام نفس بوجود آمده است. اگر روح و بدن از هم جدا شوند چيزي بنام نفس باقي نمي ماند تا ما آنرا بكشيم. پس بايد در همين دنيا آنرا بكشيم و اگر نه بعد از مرگ فرصتش نيست. خب اصلا چرا ما خودمان را به درد سر بيندازيم كه نفس را بكشيم؟ چون به هر حال كه بعد از مرگ روحمان به خداوند مي پيوندد؟؟؟!! نخير اينطوري ها نيست. بعد از مرگ تو به كالبد ديگري با شكل ديگر وارد ميشوي. مثلا بسته به اعمالت ممكن است سگ شوي يا گاو و يا يك انسان ديگر..